کد مطلب:28165 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:101
بخش نامه های امام در این زمینه و نامه های آن بزرگوار به كارگزاران متخلّف، مانند: اشعث بن قیس، زیاد بن ابیه، عبداللَّه بن عباس، قدامة بن عجلان، مصقلة بن هبیره و منذر بن جارود، نشان دهنده آن است كه آن حضرت، در حكومت، از تشكیلات اطّلاعاتی بس نیرومندِ ناظر بر رفتار كارگزاران، برخوردار بوده است. امّا آنچه در این زمینه فوق العاده مهم است، اهل صدق و وفا بودن گزارشگران است، تا از یك سو به دقت بنگرند، به استواری پی گیرند، از سرِ صدق، تحقیق كنند و در گزارش و واگویی، صداقت و وفا را پیشه سازند و.... كسانی را كه علی علیه السلام برای این عمل بس مهم گزینش كرده بود، از آن چنان عدالت، صداقت و وثاقتی برخوردار بودند كه گزارش آنان، مبنای تشویق و تنبیه اداری اش بود. نیكوكاران، با آن گزارش ها تشویق می شدند و خیانتكاران را پس از اثبات جرم، تنبیه می كرد، و فاسدان را برای عبرت دیگران، از كارْ بر كنار می نمود.
دنیا، لغزشگاه است و جاذبه ها و كشش های دنیوی، لغزش آفرین. مسئولان، در گزینش كارگزاران، باید نهایت دقّت را به كار گیرند تا مردمانی پیراسته جان، نیك خوی و استوارْ گام را برای كارگزاری برگزینند. اگر بر چنین هدفی نایل آمدند نیز نباید از امكان فساد اداری و به وجود آمدن تخلّف از قانون و ناهنجاری در رفتار، آسوده خاطر باشند. از این رو، تشكیلاتی كه ناظر بر رفتار كارگزاران، و نگرانِ لغزش ها، تخلّف ها و ناهنجاری های اداری باشد، ضروری است. امام علی علیه السلام، تجسّس در احوال شخصی را در نظام حكومتی، به شدّت ممنوع كرد؛[1] اما بر مراقبت از كارمندان نظام اسلامی و نظارت بر رفتار كارگزاران از طریق تشكیلاتی اطّلاعاتی، تأكید ورزید، تا این كه مبادا كارگزاران، در انجام دادن وظایفْ كوتاهی كنند و با تكیه بر قدرت و مسندی كه در اختیار دارند، به حقوق مردم، تجاوز روا دارند.